Με την λέξη «μπλοκάκι» σε εισαγωγικά, εννοούμε το παραστατικό που εκδίδει ο γνωστός μας, αλλά ανήκων στο παρελθόν ως κατηγορία φορολογουμένων, ελεύθερος επαγγελματίας (όπως αναφερόταν στο άρθρο 48 του παλαιού ΚΦΕ, Ν 2238/1994), το εισόδημα του οποίου πλέον (από 1/1/2014, νέος ΚΦΕ,  Ν 4172/2013) προέρχεται από την γενική κατηγορία: «εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα».  «Μπλοκάκι» συνεπώς, δεν είναι τίποτε άλλο από το τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών που ο παραπάνω υπόχρεος συναλλαγών («οντότητα», θα λέγεται από 1/1/2015, Ν 4308/2014), εκδίδει κάθε φορά που αμείβεται προσφέροντας τις υπηρεσίες του, σε άλλους υπόχρεους συναλλαγών.

Κατά την έννοια αυτή, το συγκεκριμένο ως άνω (καθαρό, φορολογητέο) εισόδημα που αποκτήθηκε το φορολογικό έτος 2014, θα φορολογηθεί από το πρώτο ευρώ με συντελεστή 26%, μέχρι του ποσού των 50.000 ευρώ και με 33% για το επιπλέον (άρθρο 26, Ν 4172/2013, όπως η σχετική διάταξη οριστικοποιήθηκε με τον Ν 4223/2013, ισχύς από 31/12/2013).  

Ωστόσο, ο νομοθέτης διαφοροποίησε μια κατηγορία τέτοιων φορολογουμένων, οι οποίοι έχουν μια συγκαλυμμένη μορφή «εργασιακής σχέσης» με τον λήπτη των υπηρεσιών τους, ενώ δεν είναι μισθωτοί, αλλά εξακολουθούν να διατηρούν την, κατά κάποιον τρόπο, «ελευθερία» τους στους όρους  απασχόλησης. Έτσι λοιπόν, με πρώτη εφαρμογή το 2013, «ως εισόδημα από μισθωτές υπηρεσίες, αφαιρουμένων των ασφαλιστικών εισφορών, θεωρείται το εισόδημα από ατομική επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ή ελευθέριο επάγγελμα, εφόσον συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις:

α) Έχουν έγγραφη σύμβαση με τα φυσικά ή/και νομικά πρόσωπα τα οποία λαμβάνουν τις υπηρεσίες τους, και

β) Τα φυσικά ή/και νομικά πρόσωπα τα οποία λαμβάνουν τις υπηρεσίες δεν υπερβαίνουν τα 3, ή εφόσον υπερβαίνουν τον αριθμό αυτόν, ποσοστό 75% των ακαθαρίστων εσόδων του εισοδήματος από ατομική επιχείρηση ή ελευθέριο επάγγελμα προέρχεται από ένα (1) από τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που λαμβάνουν τις υπηρεσίες αυτές».

Η διάταξη αυτή προστέθηκε στον Ν 2238/1994, με τον Ν 4110/2013 και εφαρμόστηκε για τα εισοδήματα του 2013, αναφερόταν δε σε ατομική επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ή σε ελευθέριο επάγγελμα.

Στη συνέχεια, για το φορολογικό έτος 2014, η ενσωμάτωση της διάταξης στον νέο ΚΦΕ, είχε τις παρακάτω αλλαγές, ενώ την τελική διαμόρφωση  έλαβε με τον νόμο 4254/2014: «Για τους σκοπούς του ΚΦΕ, εργασιακή σχέση υφίσταται όταν ένα φυσικό πρόσωπο παρέχει υπηρεσίες:

α) στο πλαίσιο σύμβασης εργασίας, σύμφωνα με το εργατικό δίκαιο,

β) βάσει σύμβασης, προφορικής ή έγγραφης, με την οποία το φυσικό πρόσωπο αποκτά σχέση εξαρτημένης εργασίας με άλλο πρόσωπο, το οποίο έχει το δικαίωμα να ορίζει και να ελέγχει τον τρόπο, το χρόνο και τον τόπο εκτέλεσης των υπηρεσιών,

γ) οι οποίες ρυθμίζονται από τη νομοθεσία περί μισθολογίου και ειδικών μισθολογίων των υπαλλήλων και λειτουργών του Δημοσίου,

δ) ως διευθυντής ή μέλος του ΔΣ εταιρείας ή κάθε άλλου νομικού προσώπου ή νομικής οντότητας,

ε) ως δικηγόρος έναντι πάγιας αντιμισθίας για την παροχή νομικών υπηρεσιών,

στ) βάσει έγγραφων συμβάσεων παροχής υπηρεσιών ή συμβάσεων έργου, με φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες τα οποία δεν υπερβαίνουν τα 3 ή, εφόσον υπερβαίνουν τον αριθμό αυτόν, ποσοστό 75% του ακαθάριστου εισοδήματος από επιχειρηματική δραστηριότητα προέρχεται από ένα (1) από τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή νομικές οντότητες που λαμβάνουν τις εν λόγω υπηρεσίες και εφόσον δεν έχει την εμπορική ιδιότητα, ούτε διατηρεί επαγγελματική εγκατάσταση που είναι διαφορετική από την κατοικία του.  Η διάταξη του προηγούμενου εδαφίου δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση που ο φορολογούμενος αποκτά εισόδημα από μισθωτή εργασία, σύμφωνα με μία από τις περιπτώσεις α’ έως ε’ του παρόντος άρθρου».

Παρατηρούμε ότι η ισχύουσα διάταξη για τα εισοδήματα του 2014, ομιλεί για φυσικό πρόσωπο που παρέχει υπηρεσίες (με τις γνωστές προϋποθέσεις: της έγγραφης σύμβασης, των μέχρι τριών φυσικών ή νομικών προσώπων που λαμβάνουν τις υπηρεσίες τους κ.λπ.), το οποίο ωστόσο δεν είναι έμπορος, δεν έχει επαγγελματική εγκατάσταση (αλλά αυτή είναι η κατοικία του), κυρίως δε δεν είναι μισθωτός από άλλη αιτία (δηλαδή, δεν εμπίπτει σε μια από τις κατηγορίες α έως και ε της ίδιας ως άνω διάταξης). Επιπλέον  προσθέτουμε, ότι ενδέχεται να χάνει τελείως το δικαίωμα να υπαχθεί στις διατάξεις φορολόγησης μισθωτής εργασίας, εκείνος ο υπόχρεος συναλλαγών που ενώ καλύπτει όλες τις παραπάνω προϋποθέσεις, προσφέρει υπηρεσίες και λιανικώς. Επ’ αυτού αναμένουμε και την άποψη της Διοίκησης.

Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος πχ μηχανολόγος, είναι μισθωτός σε εταιρεία και απέκτησε καθαρό εισόδημα 12.000 ευρώ (2014), ενώ ταυτόχρονα, το ίδιο έτος, απέκτησε καθαρό εισόδημα 10.000 ευρώ από δύο άλλες επιχειρήσεις, στις οποίες παρείχε τις υπηρεσίες του, με έκδοση Τ.Π.Υ., καλύπτοντας όλες τις ως άνω προϋποθέσεις (έγγραφες συμβάσεις, δεν έχει την εμπορική ιδιότητα, έχει έδρα την κατοικία του), θα φορολογηθεί διακεκριμένα: Για το εισόδημα από μισθωτή εργασία (αφού συμπληρώνει και το απαιτούμενο ποσό των αποδείξεων), θα έχει το «ιδιότυπο» αφορολόγητο των 9.545,45 ευρώ (2.100 / 0,22) και την υπαγωγή του στην κλίμακα του άρθρου 15, ήτοι εισόδημα μέχρι 25.000 ευρώ με συντελεστή 22%, ενώ για το εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα θα υπαχθεί στην κλίμακα του άρθρου 29, ήτοι με συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ.

Συνεπώς, για μεν το εισόδημα από μισθωτή εργασία θα καταβάλει φόρο 540 ευρώ [(12.000 χ 22%) – 2.100], για δε το εισόδημα από το «μπλοκάκι» θα κληθεί να καταβάλει φόρο 2.600 ευρώ. Ασφαλώς, θα συμψηφιστούν παρακρατούμενοι φόροι, το ύψος των οποίων θα καθορίσει ενδεχομένως και την ύπαρξη προκαταβολής, ενώ θα έχουμε και την ανάλογη επιβάρυνση της εισφοράς αλληλεγγύης του άρθρου 29 του Ν 3986/2011. Τέλος θα επιβαρυνθεί και με ολόκληρο το τέλος επιτηδεύματος 650 ευρώ.

Αυτά ήταν γνωστά από τον περασμένο Απρίλιο, όταν δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ ο νόμος 4254. Έχουμε ήδη απαντήσει σε ερωτήματα συνδρομητών και έχουμε ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα, στο περιοδικό «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ».

Απορίας άξιον είναι ότι τώρα, το «ανακάλυψε» ο Τύπος.

Νίκος Σγουρινάκης

Πηγή: epixeirisi.gr