Στο σημείωμα της 4/1/2017 με τίτλο: «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η δεύτερη αξιολόγηση και η πρόκληση του νέου έτους 2017», είχα επισημάνει ότι «ο ερχόμενος Μάρτιος είναι καθοριστικός μήνας για την λήξη του θρίλερ της αξιολόγησης.

Μετά τις εκλογές της Ολλανδίας (Μάρτιος 2017), τα πράγματα θα δυσκολέψουν σε μέγιστο βαθμό. Ας λύσουμε την εξίσωση για να συνεχίσουμε να ζούμε στην χώρα μας».
(www.epixeirisi.gr).

Δυστυχώς, οι μέρες πλησίασαν, έφθασαν, πέρασαν και τίποτε δεν έγινε στο πλαίσιο της επίσπευσης των θεμάτων διαπραγμάτευσης για το κλείσιμο της περιβόητης δεύτερης αξιολόγησης.

Όλα τα θέματα είναι εκκρεμή (τουλάχιστον, έτσι παρουσιάζονται) και για όλα τα ζητήματα, ασφαλώς, πάντα έχουν ευθύνη… οι «άλλοι»!

Ωστόσο, ευτυχώς που το «κακό» σενάριο δεν επαληθεύτηκε από τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ολλανδία και συνεπώς δεν προέκυψαν οι «αναταράξεις» που κάποιοι ίσως περίμεναν και εδώ στην Ελλάδα, για να προκαλέσουν ή και να ενθαρρύνουν «ευρωσκεπτιστικά» ζητήματα.

Κατά την άποψή μου, η διαπίστωση που καταγράφεται είναι ότι η Κυβέρνηση, ή η ομάδα των ανθρώπων που έχει στα χέρια της την τύχη της χώρας, δεν θέλει να κλείσει την αξιολόγηση.

Ο ολοκληρωτισμός που διακατέχει το πνεύμα των κυβερνώντων και η έμμονη ιδεοληψία αυτών που πρέπει να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις, δυστυχώς δεν επιτρέπουν να έχουμε ελπίδα για κάτι διαφορετικό.

Εντωμεταξύ η αβεβαιότητα στην οικονομία, η αναστολή επενδυτικών αποφάσεων στον ιδιωτικό τομέα, η υπερφορολόγηση πολιτών και επιχειρήσεων, μαζί με την επιβολή υπέρογκων ασφαλιστικών εισφορών, επιτείνουν το αρνητικό κλίμα, «πτωχοποιούν» τη μεσαία τάξη και αποδυναμώνουν κάθε προσπάθεια και προσδοκία για έξοδο από την κρίση.

Σε κάθε περίπτωση και με την ευκαιρία της επετείου των 60 χρόνων από την ίδρυση της τότε ΕΟΚ,  έχω να παρατηρήσω τα παρακάτω:

Η  χώρα μας έχει ενταχθεί και ανήκει σε έναν συνασπισμό δημοκρατικών χωρών, με κανόνες και όρους, που δεν επιτρέπουν την απόκλιση κατά το δοκούν κάθε ηγέτη, αλλά αντιθέτως, επιτάσσουν την σύμπλευση σε κοινό χώρο με κοινές συμπεριφορές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει νομοθεσία και συντεταγμένες που στηρίζονται και λειτουργούν στο πνεύμα της ελεύθερης οικονομίας, της ελεύθερης διακίνησης πολιτών και κεφαλαίων, με στόχο την ανάπτυξη και μέσω αυτής την ευημερία των λαών της.

Αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε στην χώρα μας, σε επίπεδο μέρους του πολιτικού μας συστήματος, να τα δεχθούμε αυτά, ας προταθεί κάποια εναλλακτική λύση.

Αλλά ποια μπορεί να είναι αυτή;

Η κοινή πορεία μας με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ό,τι μας απέμεινε για να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα της παγκοσμιοποίησης και τα λοιπά προβλήματα της διεθνούς κοινότητας.

Λάθη, στον σχεδιασμό της σύγκλισης, σε επίπεδο κοινών πολιτικών, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με την ευρεία έννοια, έχουν γίνει πολλά. Ωστόσο, ουδείς μπορεί να αμφιβάλει για τις βασικές αρχές του πλαισίου  των δημοκρατικών θεσμών και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτές διαφυλάσσονται από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η δε καθυστέρηση των αποτελεσμάτων της διαπραγμάτευσης δεν πρέπει να διατυπωθεί ως «παράπονο» προς τους εταίρους μας, στην αναμενόμενη Σύνοδο της Ρώμης.

Αν από κάποιους, αναζητείται άλλη «στέγη», ή διαφορετική πορεία, ο χαρακτηρισμός που διακρίνει μια τέτοια σκέψη και ενδεχομένως στρατηγική, είναι ασφαλώς η λέξη: παραλογισμός.

Ας ελπίσουμε ότι θα υπερισχύσει η λογική…

Η δε λογική, έχει ως επιχείρημα την σωτηρία της χώρας.

Κύριοι, η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει…

Δεν πρέπει να ξαναζήσουμε ημέρες του Ιουνίου 2015…

Νίκος Σγουρινάκης

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πηγή: epixeirisi.gr