fbpx
Skip to main content

Ικέτης ή ενεργός διεκδικητής;

ΝΕΟ

Είναι πασιφανές ότι τα τελευταία χρόνια η κατάσταση που επικρατεί στον χώρο μας είναι ολωσδιόλου τραγελαφική.

Η γνωστή φράση του Ξενοφώντος «[...] Λίθοι τε καὶ πλίνθοι καὶ ξύλα καὶ κέραμος ἀτάκτως μὲν ἐρριμμένα [...]», αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα που βιώνουμε στο φορολογικό γίγνεσθαι του τόπου μας, όπου επικρατεί πραγματικά πλήρης αταξία!

Μέσα σ΄αυτό το συνονθύλευμα των νόμων, των αποφάσεων, των εγκυκλίων, των διοικητικών λύσεων, πάνω σε ένα σαθρό και συνεχώς ευμετάβλητο φορολογικό σύστημα,  καλούμαστε να ασκήσουμε με συνέπεια το επάγγελμά μας υπό την δαμόκλειο σπάθη των κυρώσεων που επιφέρουν οι τυχόν λάθος χειρισμοί μας –αποτέλεσμα της πολυνομίας και των ασαφειών– ή απλώς και μόνο η μη τήρηση των ασφυκτικών προθεσμιών που σφίγγουν σαν βρόχος τον λαιμό μας.

Πέρα όμως από τα ανωτέρω, είναι ηλίου φαεινότερον ότι η ηγεσία του υπ. Οικονομικών στα πλαίσια των γενικότερων περικοπών, της μείωσης του δημοσιουπαλληλικού προσωπικού και των μνημονίων,  έχει μετακυλίσει τεχνηέντως ένα μεγάλο μέρος του διοικητικού κόστους  στους επαγγελματίες λογιστές-φοροτεχνικούς που καλούνται να διεκπεραιώσουν μια πλειάδα νέων διαδικασιών και υποχρεώσεων προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους πελάτες τους. Εν ολίγοις έχουμε επιβαρυνθεί και με τις εργασίες που μέχρι πρότινος διεκπεραιώνονταν μέσω των ήδη υποστελεχωμένων ή συγχωνευμένων Δ.Ο.Υ.

Θα πίστευε κανείς ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες, βιώνοντας τις ίδιες ακριβώς καταστάσεις, αντιμετωπίζοντας τα ίδια προβλήματα, θα υπήρξε μια τεράστια συσπείρωση του κλάδου και μια ομοφωνία σχετικά με τον τρόπο αντίδρασης και πάλης. Αντιθέτως, αυτό που βλέπω με μεγάλη μου λύπη είναι αφενός μεν, ότι δεχόμαστε εξ οικείων τα βέλη, αφετέρου δε, ότι δεν μπορούμε να οργανώσουμε μια κοινή γραμμή πλεύσης. Η αγανάκτηση και τα δίκαια αιτήματά μας δεν διοχετεύονται πάντα με τον σωστό τρόπο εκεί που πρέπει, με αποτέλεσμα να δείχνουμε προς τα έξω ή προς τους αρμόδιους φορείς πως είμαστε ένας κλάδος που μονίμως ικετεύει για παρατάσεις, που μεμψιμοιρεί, που διαρκώς κλαψουρίζει, που δεν είναι αρραγής.

Σε κάποιο από τα σχόλια της Δευτέρας είχα γράψει μεταξύ άλλων κάτι το οποίο και μεταφέρω αυτούσιο στον σημερινό μου σχολιασμό «[...] Με τις ενέργειες ή με την απραξία μας καθορίζουμε σε μεγάλο βαθμό τις τύχες μας, οπότε πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα όσον αφορά στην επαγγελματική μας δραστηριότητα και στην γενικότερη στάση μας. Για να σε πάρει υπόψη του στα σοβαρά κάποιος δημόσιος λειτουργός πρέπει να φροντίσεις επιμελώς να του δείξεις ότι έχει να κάνει με έναν κλάδο που απαρτίζεται από σοβαρούς επαγγελματίες, που μέσω της επιστημονικότητας και της γενικότερης παιδείας των μελών του αγωνίζεται, διεκδικεί τα αυτονόητα και δεν υποτάσσεται στα κελεύσματα του. Αν οι εκάστοτε τεχνοκράτες που προΐστανται σε καίριες θέσεις στο υπ. Οικονομικών νιώθουν την ανάσα μας, ακούν την ενιαία και δυνατή φωνή μας, αισθάνονται τη δύναμή μας που μπορεί να παρασύρει ως χείμαρρος τα πάντα, τότε θα αλλάξουν πολλά πράγματα στο χώρο μας. Είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε ποιοι είμαστε και κυρίως πόσοι είμαστε [...]».

Έφτασε λοιπόν ο καιρός να περάσουμε σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της διεκδίκησης των νομίμων δικαιωμάτων μας, τόσο σε ανθρώπινο όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα το επάγγελμά μας σύντομα θα χάσει εντελώς τον προσανατολισμό του κι εμείς από επιστήμονες θα μεταμορφωθούμε σε απλούς διεκπεραιωτές των ηλεκτρονικών εφαρμογών του taxisnet, αποπαίδια ουσιαστικά ενός συστήματος που ευνοεί τα μεγάλα σχήματα και τις εταιρείες οδηγώντας σε αφανισμό τους μικρομεσαίους. Τα σημάδια ήδη άρχισαν να φαίνονται εδώ και καιρό. Το επάγγελμα του λογιστή και του φοροτεχνικού -όπως το γνωρίζαμε- οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε εκφυλισμό αν δεν αλλάξουν άρδην αρκετά πράγματα.  

Να σημειώσω στο σημείο αυτό ότι μέσα από το σημερινό μου σχόλιο δεν μέμφομαι κάποιους, ούτε ψέγω τις συνδικαλιστικές ενώσεις του κλάδου οι οποίες προσπαθούν να διορθώσουν όσα μπορούν υπό αντίξοες συνθήκες, απλώς διατυπώνω τους προβληματισμούς μου. Βέβαια, όπως είναι γνωστό ουδείς δεν είναι αλάνθαστος, οπότε και οι συνάδελφοί μας που συμμετέχουν ενεργά στα συμβούλια των συλλόγων αυτών μοιραία έχουν υποπέσει σε κάποια λάθη, γεγονός που και οι ίδιοι παραδέχονται. Είναι λογικό και πέρα για πέρα ανθρώπινο.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η κινητήριος δύναμη όλων των συλλόγων είμαστε όλοι εμείς, οπότε ο μαρασμός τους οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στη δική μας αποχή από τους φορείς αυτούς. Το να κρίνεις κάποιους συναδέλφους σε καθημερινή σχεδόν βάση ή κάποιες άλλες φορές να τους λοιδορείς δημόσια -ανωνύμως ή επωνύμως-, δεν δίνει λύσεις στα προβλήματά μας, απεναντίας οξύνει το κλίμα πόλωσης και αποτελεί τροχοπέδη στην άμβλυνση των όποιων διαφορών. Η στείρα κριτική δεν βοηθά στην επίλυση των προβλημάτων. Άλλωστε πρέπει να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας την περίφημη φράση του Ιησού, «[...] ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ΄ αυτήν[...]». Κάνοντας όλοι την αυτοκριτική μας πιστεύω πως θα βρούμε τις λάθος επιλογές ή τις τυχόν λανθασμένες κινήσεις μας. Να επισημάνω εδώ ότι αν τελικά οι εκλεγμένοι συνάδελφοι δεν σου κάνουν, τότε πολύ απλά με τη δύναμη της ψήφου σου τους στέλνεις στο περιθώριο. Αυτή είναι η δύναμη της δημοκρατικής συμμετοχής.

Συνεπώς, κατά την προσωπική μου άποψη, αν και δεν έχω ενδιατρίψει στα θέματα του συνδικαλισμού ούτε είμαι ο καθ ύλην αρμόδιος, θεωρώ πως η ενδεδειγμένη λύση στα προβλήματά του κλάδου μας δεν θα πραγματοποιηθεί μέσα από ατομικές ή σπασμωδικές συλλογικές κινήσεις, αλλά μέσα από μεθοδικές, συλλογικές και καθολικές προσπάθειες που θα εγκολπώσουν όλες τις θέσεις και τις απόψεις και θα αποτελέσουν τη θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει τις αλλαγές στα επαγγελματικά μας δρώμενα. Όλα αυτά θα γίνουν όμως με την προϋπόθεση ότι θα αφήσουμε στην άκρη τις όποιες αντιπαλότητες, τους ρεβανσισμούς, τους διαξιφισμούς και τα μικροκομματικά συμφέροντα.  

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και πρέπει άμεσα να επιλέξουμε την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουμε. Θα επιλέξουμε τον φαρδύ και εύκολο δρόμο του μόνιμου ικέτη που σκύβει συνεχώς το κεφάλι υποταγμένος στα κελεύσματα της πολιτικής ηγεσίας του υπ. Οικονομικών ή τον στενό και δύσβατο δρόμο του αγώνα της διεκδίκησης του δικαίωματός μας να εργαζόμαστε αξιοπρεπώς χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς;

Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε μια από τις παραπάνω κατευθύνσεις. Απλώς πρέπει να σκεφτούμε πριν ξεκινήσουμε ότι αν ακολουθήσουμε την λανθασμένη οδό ίσως η κατάσταση στον επαγγελματικό μας στίβο να είναι μη αναστρέψιμη...

Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής-φοροτεχνικός

Πηγή: Taxheaven

Τα cookies μας διευκολύνουν να σας παρέχουμε τις υπηρεσίες μας. Με τη χρήση των υπηρεσιών μας επιτρέπετε να χρησιμοποιούμε cookies.