Ζητείται ελπίς…
Τι κοινότατον; Ελπίς. Και γαρ οις άλλο μηδέν, αύτη παρέστη.[1]
Θαλής ο Μιλήσιος, 643-548 π.Χ..
Η δημοσιοποίηση στις αρχές της εβδομάδας του σχεδίου προϋπολογισμού του έτους 2017 προκάλεσε στην καλύτερη περίπτωση προβληματισμό και στη χειρότερη οργή και αγανάκτηση, ειδικά σε εκείνους τους ολίγους που πίστευαν ότι μπορεί η νέα χρονιά να σηματοδοτούσε κάτι το διαφορετικό από τις προηγούμενες.
Τα περί τα 2,5 δις πρόσθετων εσόδων από φόρους προδιαγράφουν τη βέβαιη πορεία προς το αδιέξοδο, ειδικά αφού έρχονται να προστεθούν στην ήδη ψηφισμένη επιδρομή από 1/1/2017 στο εναπομένον εισόδημα κάποιων συμπολιτών, για την είσπραξη ασφαλιστικών εισφορών. Στην πραγματικότητα βέβαια μιλάμε για κατ’ όνομα ασφαλιστικές εισφορές αφού η ελάχιστη έως καθόλου σύνδεσή τους με κάποια μορφή ανταποδοτικότητας, προσδίδει και σε αυτές χαρακτήρα φόρου, επί της ουσίας.
Για να έχουμε μία εικόνα για το τι ακριβώς έρχεται, ας τα παραθέσουμε:
- Αύξηση ασφαλιστικών εισφορών.
- Αύξηση φόρου εισοδήματος και εισφοράς αλληλεγγύης, η οποία σε αντίθεση με ότι συνέβη φέτος θα οδηγήσει και σε φουσκωμένα εκκαθαριστικά λόγω της παρακράτησης με την παλαιά κλίμακα κατά το πρώτο μισό του 2016.
- Αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ και στα τελευταία νησιά του Αιγαίου.
- Αύξηση των τελών κυκλοφορίας.
- Αύξηση του φόρου (λόγω αύξησης της αξίας παροχής σε είδος) για τα εταιρικά αυτοκίνητα.
- Αύξηση του ΕΦΚ άρα και της λιανικής τιμής σε καύσιμα και πετρέλαιο θέρμανσης.
- Επιβολή τελών που θα οδηγήσουν σε αύξηση τιμών της συνδρομητικής τηλεόρασης, της μπύρας, των τσιγάρων, των ηλεκτρονικών τσιγάρων, του καφέ και της σταθερής τηλεφωνίας.
Σύμφωνα με το σχέδιο προϋπολογισμού η νέα φοροεπιδρομή θα οδηγήσει σε πρωτογενές πλεόνασμα 1,8% ώστε να κινηθούμε εντός των μνημονιακών δεσμεύσεων. Παρόλα αυτά όμως τίποτε καλό δεν προμηνύεται από την πλευρά των δανειστών, αφού κάτι οι έριδες μεταξύ Δ.Ν.Τ. και Ε.Ε. κάτι η είσοδος των βασικών χρηματοδοτών σε προεκλογικές περιόδους, καθιστά αβέβαιη και για να ακριβολογούμε μάλλον απίθανη, την έναρξη κάποιας σοβαρής συζήτησης απομείωσης του Ελληνικού χρέους, που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να οδηγήσει σε μία δειλή πρώτη έξοδο στις αγορές.
Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί ή εάν έχουν αντιληφθεί αδυνατούν να διαχειριστούν οι κυβερνώντες, με τον όρο να αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου και όχι μόνο τους νυν κυβερνώντες, είναι ότι όπως όλες οι προηγούμενες έτσι και η νέα φοροεπιδρομή θα οδηγήσει την οικονομία σε ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωση, απομακρύνοντας εισέτι την όποια ελπίδα ανάκαμψης. Δεν έχουν αντιληφθεί αποκομμένοι όπως είναι από την πραγματική κοινωνία και κλεισμένοι μέσα στον μικρόκοσμο της ανούσιας και στημένης μικροπολιτικής τους αντιπαράθεσης, ότι σύντομα θα μετράμε ξανά πόσες επιχειρήσεις κλείσανε, πόσοι νέοι άνεργοι προστέθηκαν στους ήδη υπάρχοντες, πόσες επιχειρήσεις έφυγαν στο εξωτερικό, πόσα νέα παιδιά πήραν τα ιμάτιά τους και τις γνώσεις τους για να τις προσφέρουν σε άλλες χώρες, πόσοι πολίτες επιπλέον προστέθηκαν στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια ομάδα των νεόπτωχων.
Δεν ξέρω αν υπάρχει λύση. Δεν ξέρω ούτε καν αν υπάρχει ελπίς, όπως είναι ο τίτλος του σημειώματος. Οι υποσχέσεις για την είσπραξη του μαύρου χρήματος με περιουσιολόγια, λίστες, σαρωτικούς ελέγχους κλπ., που ίσως να ήταν μια κάποια λύση, μείναν και πάλι στα χαρτιά. Και έτσι εμείς παραμένουμε για μια ακόμα φορά βουβοί και αδρανείς να παρακολουθούμε την πορεία μας προς το άγνωστο…
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΙΧΕΛΙΝΑΚΗΣ
ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ
ΛΟΓΙΣΤΗΣ ΦΟΡΟΤΕΧΝΙΚΟΣ
6/10/2016
[1] μτφρ: τι είναι το πιο συνηθισμένο; Η ελπίδα. Ακόμα και όταν όλα έχουν χαθεί, αυτή μένει.
Πηγή: epixeirisi.gr